.

آمدم دیدم صفحه سیاه است . تازه یادم آمد رنگ نوشته را اصلاح نکرده بودم . حالا بخوانید

ببینید چه نوشته بودم و چه بارانی در دل من ، تو و این شهر بارانی در گرفته است .

================

قرار بر قرار نیست . نمی دانم آن بالا چه خبر است . انگار نفرین آدم ها گرفته مان .

 (( چقد .. بارون .. آخه ؟ .. آدم بیرون نمی تونه بیاد .. اَه .. ه .. )) جواب یکسان من

برای همه رفقا یک جمله بود که (( دلت می یاد ؟ تازه الان وقته رفتنِ بیرونه .)) و

جواب همیشه دریافتی ((دیوانه ای بخدا ، کجاش حال می ده .. خیس می شی))

 خودمانیم . آدم زیر باران می رود ، مگرخیس می شود ؟؟ اینها چه می گویند ؟؟.

 دمت را گرم می کنیم . نخواه اینهمه آسمان را نگاه کنیم . ابرهای پنبه ای را بفرست .

باران را راهی کن . بگذار پنیه مان را بزنند . انصاف نیست سهم ما از  365 روز تنها چند روزاش باران باشد.

 باران که بیاید شیشه پنجره را خواهد شست . شعر تو  یادم می آید  و  مدام تکرار می کنم ،

یاد  تو را هرگز کسی از دلم نخواهد شست . . .

شعرهای جدید من را بخوانید ، به دیده منت گذاشته اید به مهربانی .

 --------------------------------------------

/. جنگ که می شود

یعنی برادر کشی

قانون است .

از چشم های تو افتادم

و سال هاست پادشاه زمینی هستم

که هیچ

دوست اش ندارم .

4 مرداد - 1391

 -------------------------------------------------------------------------

 /. قصه ها تمامی دارد .

جاده رو به غروب زیباست

جاده رو به دریا ؛ زیباتر است !

هیچ چیز در دست ما نبود

و قرار برقراری تعیین شده .

بهتر است پرده که بالا می رود 

بیایی و بلند بگویی :

((بودن یا نبودن ، مسئله این است))

و از آن سویِ صحنه  خارج شوی .

باید بسیار مراقب بود ! 

ترس مان داده اند

((پرده برافتد نه تو می مانی نه من))

 4 مرداد - 1391